Να μη σφίξουμε τη θηλιά μόνοι μας.

του Ηλία Χρυσικού

H κυβέρνηση ΣΥ.ΡΙΖ.Α-ΑΝ.ΕΛ είχε κερδίσει την εμπιστοσύνη μεγάλου μέρους του εκλογικού σώματος, με βασικά συνθήματα, την αξιοπρέπεια και την εθνική υπερηφάνεια. Αλήθεια, πόσο περήφανη μπορεί να αισθάνεται η κυβέρνηση με την κατάσταση που επικρατεί στην κοινωνία, όταν η αξιολόγηση περιλαμβάνει καυτά θέματα των εργασιακών και για την οποία η κυβέρνηση έχει ήδη καθυστερήσει; 
Πόσο περήφανη μπορεί η κυβέρνηση να νοιώθει που το συντριπτικό μεγαλύτερο κομμάτι των απομάχων της ζωής βρίσκεται ...
αντιμέτωπο με μια πρωτοφανή ανθρωπιστική κρίση; 
Πόσο περήφανοι μπορεί να αισθάνονται οι ψηφοφόροι του ΣΥ.ΡΙΖ.Α - ΑΝ.ΕΛ όταν κάθε Τετάρτη στα ειρηνοδικεία της χώρας βγαίνουν τα σπίτια τους στο σφυρί για χρέη προς το Δημόσιο; 
Πόσο περήφανος μπορεί να αισθάνεται κανείς, βλέποντας τις επιχειρήσεις και τους επαγγελματίες να μετακομίζουν τη φορολογική τους έδρα; 
Και αναρωτιέμαι, γιατί κρυβόμαστε πίσω από κουτοπονηριές και δεν λέμε αλήθειες; Γιατί, να είμαστε ξανά σε διακεκαυμένη ζώνη; 
Γιατί να είμαστε στο ίδιο έργο θεατές και σε λίγο θα τρέχουμε να προλάβουμε; Μήπως τα στοιχεία για την όλη κατάσταση είναι δραματικά αλλά κανείς δεν λέει την αλήθεια; 
Ας μην αστειευόμαστε. Εδώ και αρκετά χρόνια η χώρα βρίσκεται αντιμέτωπη με μια πρωτοφανή κρίση, με υπέρογκο εξωτερικό χρέος αλλά και με το ιδιωτικό χρέος να ξεπερνά τα 200 δισ. ευρώ. Μαγικές συνταγές δεν υπάρχουν γι’ αυτά. Ίσως, κάποια στιγμή μπορεί να υπάρξουν ευνοϊκές ρυθμίσεις, κουρέματα ή αποπληρωμές στο διηνεκές και για το ασφαλιστικό σύστημα, αλλά, μήπως, υποθηκεύεται το μέλλον των επόμενων γενεών; 
Μήπως η κατάρρευση είναι πιο κοντά απ’ ό,τι νομίζουμε; Μήπως θα αγγίξει εμάς και τα παιδιά μας; Πολλά τα ερωτήματα...
Κλείνοντας πιστεύω, ότι, δεν ήθελε κανείς να γίνουμε ιδανικοί αυτόχειρες. 
Ευχή όλων, να μη σφίξουμε τη θηλιά μόνοι μας.